รอยลิงที่...สิงคโปร์ #5 "คนท้องถิ่น"
เราขึ้นรถออกจาก MERLION ประมาณบ่ายสามพร้อมกาแฟและเบียร์ 2 แพ็ค จุดหมายต่อไปคือ
Garden By The Bay สถานที่บรรจุพันธุ์ไม้นานาชนิดทั้งธรรมชาติและSuper Trees ที่เกิดจากน้ำมือมนุษย์
เราเริ่มมีความสนุกก่อเกิดขึ้นในอารมณ์จากอิทธิฤทธิ์ของน้ำเมา กอรปกับอาการเมาเครื่องและเมาความศิวิไลซ์เริ่มจางๆลง ทำให้อนุและสุทธิเริ่มแสดงอาการยิ้มแย้มและสถาปนตนเองเป็น "คนท้องถิ่น" ด้วยการ เอาเสื้อเชิ้ตลายจีนมาใส่ทับเสื้อยืดแล้วใส่หมวกแนวๆมุสลิม และทักทายกันไปมาด้วยคำว่า
"มิ ง ก ะ ล ะ บ า" ...-พร้อมกับหัวเราะ-
ผมก็นั่งขำกับกิริยาของทั้งสอง อ้อ ลืมบอกไปว่าทีมผมที่ไปมีกัน 5 คนประกอบไปด้วยผม อนุ สุทธิ วริษ และ อุมา เรามักเรียกกันด้วย 2 พยางค์หน้าของชื่อจริง ทำให้ชื่อที่ออกมาแลดูเท่ๆในกลุ่มพวกเราสามคนผมเป็นผู้ชาย อุมาเป็นผู้หญิง และวริษคือผู้หญิงที่อยากเป็นผู้ชาย...
ไกด์พี่อ้อยเริ่มพล่ามถึงความเป็นมาของ Garden By The Bay แต่เอาเข้าจริงๆพวกเราเริ่มไม่สนใจแล้วละ ผมจึงไม่มีอะไรมาเล่าเกี่ยวกับที่นี่
ตอนลงรถไกด์พี่อ้อยแจ้งว่าให้เก็บมาเอาพาสปอร์ตเป็นอย่างดี เพราะอาจมาการเรียกตรวจจากตำรวจนอกเครื่องแบบไม่ควรเก็บไว้ที่รถ ผมเลยถือพาสปอร์ตลงไปด้วย ผมบรรจงเปิดดูรูปใบหน้าตนเองในพาสปอร์ต แล้วน้ำตาไหล ที่ว่ารูปในบัตรประชาชนว่าทุเรศแล้ว คงต้องจัดให้รูปในพาสปอร์ตว่า อุบาทว์ กันเลยทีเดียว...
"เอิ่มกูว่ากูจะโดนจับก็เพราะไอ้รูปบนพาสปอร์ตนิละ"
คิดแล้วเก็บในส่วนลึกของกระเป๋าก่อนลงไปที่ สวนพันธุ์ไม้
ไกด์พี่อ้อยผู้กุมเวลาพวกเราได้ประดุจดัง โจทาโร่ที่หยุดเวลาได้นั้นแจ้งกับเราว่าเรามีเวลา 30 นาที ที่จะวนเวียนกันที่นี่ก่อน จะไปผจญภัยที่ต่อไป ผมกับแก๊ง 3 ช่าตกลงกันว่าเราจะไม่ไปไหนจะนั่งประชดชีวิตกันตรงที่รดจอดนิละเพราะเหนื่อยกันมากๆ จากอาการไม่ได้นอน และป่วยกับราคาเครื่องดื่มที่อยู่ในมือ บางจังหวะต้องคอยห้ามไม่ให้สุทธิกัดกินกระป๋องเบียร์เพราะเสียดายที่ต้องทิ้งเบียร์กระป๋องละร้อยกว่าบาท
เราลงถ่ายรูปแถวๆที่ๆรถจอดและบรรจงกอดหินสลักรูปม้ากะกระทิง แล้วขยับเอวด้วยกิริยาขยายพันธุ์สัตว์ป่าพร้อมร้องเพลง
"เด้าๆๆๆ จั่งได๋กะบ่หลุด "( https://www.youtube.com/watch?v=my3U9YgiEZk )
จนไกด์หนุ่ยต้องรีบมาห้ามและนั่งเฝ้าพวกผมดีกว่าจะไปดูชมสวนอย่างที่ตนต้องการ เพราะไม่อย่างนั้นพวกผมอาจจะได้เป็น
"คนท้องถิ่น ในคุกท้องถิ่น จนกระทั่งถูกประหารแบบชาวท้องถิ่นด้วย"
ความเกรียนของพวกผมเริ่มได้ที่ เราก็หมดเวลาที่ Garden By The Bay สถานีต่อไกด์พี่อ้อยเริ่มสีหน้าไม่ดีเพราะเราจะไปสถานที่ซื้อของฝากที่แรก เป็นร้านนาฬิกา เสื้อยืด น้ำหอม และแว่นตา เกรงว่าพวกชาวเกรียนไทยแลนด์แดนอิสานอย่างพวกผมจะไปกระทำการเต้น เด้าๆๆๆ กันอีกไหม๊
ผมยิ้มแบบมีแต้มต่อ....
ไกด์อ้อยส่งสายตามาที่ผมแบบอ้อนวอนแกมๆขอโทษที่ก่อคดีไฝว้กับทีมผม ....
"โอเค๊" เลิกก็ได้ เพราะแอลกอฮอที่ซื้อมาหมดฤทธิ์ลงแล้ว
พร้อมกับ Javis คำนวนว่าหากเราซื้ออีก เราจะไม่มีเงินซื้อของฝากกัน
รถมาถึงสถานที่ซื้อของฝาก สามช่า ก็เดินไปสำรวจราคาแบบ Skimming แล้วมองตากัน
"เฮ้ย แม่ม แพงว่ะรุ่นนี้ประเทศเราแม่งถูกว่า"สุทธิผู้เชี่ยวด้านนาฬิกาบ่น
ผมคิดว่าไม่รู้จะได้มาอีกไหม๊หาไรซื้อสักอย่างละกัน เลยได้แว่นกันแดดมาอันนึง อนุกับสุทธิได้เสื้อสิงคโปร์มาคนละ 3 ตัว
เราเบื่อกับการเลิกซื้อของเราเลยเดินออกมารอด้านนอก
ด้านนอกมีกลุ่มนักท่องเที่ยวอีก 2-3 กลุ่มเล็กๆ ถ่ายรูปกันอยู่
มีนักท่องเที่ยวกลุ่มนึงมีกัน 6 คนอายุน่าจะ 50 ขึ้น ยืนเรียงแถวเหมือนถ่ายรูปคู่กับพระ
-ยังไงอ่ะคือยืนเรียงหน้ากระดานทำหน้าขรึมๆกัน -
ผมยืนใกล้ๆมองด้วยความขำกับอารมณ์กวนตีนบวกปากหมาผมเลยพูดกับอนุ
"เฮ้ยมึงดู มันถ่ายรูปเก็กกันแบบว่า อะนะ มึงยิ้มกันไม่เป็นเหรอ แบกโลกกัน มาเที่ยวทั้งทีทำหน้ามีความสุขกันไม่ได้หรือไง ยืนเรียงแถวยังกับเคารพธงชาติ"
สามช่าหัวเราะ
คนกลุ่มนั้นถ่ายกันสักสองสามรูป ก่อนพูดว่า
"เราไปไหนกันต่อดี"
"อ้าวชิบหายคนไทย"สามช่ามองหน้ากันพร้อมเต้นเด้าๆๆๆๆ กลบเกลื่อนความผิด แล้ว Fade Out ออกจากที่เกิดเหตุ....
จุดหมายต่อไปกินข้าวเย็น.....กับเมนูพิเศษ ข้าวขาหมู กับ บะกูเต๋
อนุเริ่มบ่น "เที่ยงข้าวมันไก่...เย็นข้าวขาหมู"
นี่สิงคโปร์หรือฟูดคอร์ดบิ๊กซีว่ะ....
ผมนั่งยิ้มกับอาการบ่นของทีมงานพลางคิดว่า
....ถ้าเค้าเอาอาหารที่มึงไม่เคยแดกมาให้มึงกินมึงก็บอกว่าไม่อร่อยเอาอะไรไม่รู้มาให้มึงกิน
ครั้นเอาที่มึงเคยกินมาให้มึงก็บ่นอีกว่าบ้านมึงก็มี....
มึงหยุดบ่นกันแล้วมีความสุขกันดีไหม๊!!!
ผมยิ้มแล้วกอดคอพวกมันเดินเข้าไปกินข้าว ด้วยความสุขที่มีเต็มเปี่ยม
ความสุขกับสิ่งเราเห็นอยู่ตรงหน้าและไร้ซึ้งความกังวลใดๆ
"กินกันเยอะๆนะทดแทนตอนเที่ยงที่พวกมึงกินกันน้อย"
ผมพูด.....
สองคนยิ้มและพยักหน้า
ไปกันเถอะ"คนท้องถิ่น"...
#ข้าวขาหมู
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น