รอยลิง ที่สิงคโปร์ #2 "มิงกะลาบา"
พี่ๆ ภาษาสิงคโปร์ "สวัสดี"เค้าพูดว่าไง...
"มิงกะลาบา" "นั่นมันพม่า"ผมตอบเอง ตบเอง พร้อมหัวเราะ....คนในทีมหัวเราะ
บทสนทนาของกลุ่มคนที่กำลังจะออกผจญภัย ดำเนินไปด้วยความสนุกสนาน
"พี่ครับเวลาเราจะขึ้นเคร่ืองนิ เค้าทำยังไงครับ"
อนุน้องที่เดินทางเครื่องบินครั้งแรกเอ่ยถาม
หัวหน้าที่ไม่เคยเดินไปต่างประเทศ ด้วยเสียงเบาๆ
ผมเคยเดินทางไปต่างประเทศแค่ทางเรือกับรถยนต์โดยไปที่
เวียงจันทร์ สวรรณเขต และ ปากเซ ครับ ลาวทั้งนั้น
แต่ด้วยความที่เป็นหัวหน้า ภาระกิจผู้นำที่สำคัญที่สุดคือห้ามหวั่นไหว
แม้มันจะน่าเกรงขามแค่ไหนก็ตาม
"เฮ้ย ไม่มีอะไรหรอกน่า ไกด์เค้าช่วย ไกด์บอกว่าเค้า
จะถามแค่ชื่อตรวจพาสปอต และอาจจะสุ่มถามนิดๆหน่อยๆ"
ถามว่าไงบ้างครับ?.....สีหน้าอนุเปลี่ยนสี
ก็ประมาณ มาทำอะไร พกเงินมาเท่าไหร่ มาเี่ยวหรืออะไร ใครเป็นหัวหน้าทัวร์ ไม่ยากหรอกน่า
เอ่อ....."ให้เค้าถามเรื่อง ควอนตัม ฟิสิกซ์ หรือการล่มสลายของราชวงศ์ ถัง ได้ไหม๊ครับ"
เฮ้ยเอ็งตอบได้เหรอว่ะ
ไม่ครับ .... ถามยากหรือง่ายผมก็ตอบไม่ได้อยู่ดีครับ
ถามยากๆตอบไม่ได้อายน้อยกว่าครับ!!
#อืมมุมนี้กูไม่เคยคิดว่ะ.....
พวกผมมาถึงดอนเมืองเจอ"ไกด์หนุ่ย"มารอต้อนรับสภาพคนพลุกพล่านเรา
เข้าไปต่อคิวเตรียมเช๊คอินส่วนนึงรอฟังคำแนะนำไกด์
พวกเราด้วยสภาวะหูดับไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว
ก็ยืนรุมพยักหน้ากันทำหน้าเข้าใจแล้วไปต่อคิว
ที่มองไปแล้วคล้ายๆสายพานเชือดไก่ในโรงงานซีพี
การรุมแย่ง รุมทึ้ง รุมทำกิจกรรมแห่งความสุข
กลายเป็นวัฒนธรรมของโลกนี้ไปแล้ว
ผู้คนมากมายหลายพ่อล้านแม่ต่างอยู่ในสถานที่ต่างๆ
ไขว่คว้าหา สิ่งที่ตนต้องการ อย่างไม่สิ้นสุด......
เมื่อโหลดกระเป๋าพร้อมผ่านเครื่องแสกน มาได้ เรามานั่งกันหน้าเกต 33
ความตื่นเต้น งงงวย ง่วงนอน ผสมผสานกัน กลายเป็นอาการ "ปวดขี้"
ผมกับอนุมองหน้ากันด้วยความเข้าใจ พร้อมกับเดินไปห้องน้ำกัน
ห้องน้ำในดอนเมืองไม่แน่ใจเค้าวัดขนาดชักโครกอย่างไร หรือเค้าทำให้ฝรั่ง ทำไมมันสูงจัง พอเรานั่งตีนเราก็จะลอย อ้าว ตีนลอยก็ทำให้ไร้แรงบีบส่ง ครั้นจะยกก้นขึ้นให้เท้าแตะพื้นเพื่อเพิ่มแรงส่ง ก้นก็กระดกองศาก็เปลี่ยนรูก็ปิด ต้องยกตัวขึ้นๆ ลงๆ พร้อมเปิดเพลงโจอี้ บอย อะเรามา ยกมือขึ้น ยกมือขึ้น ยกมือขึ้น .....เป็นการขี้แบบก้านคอคลับ แร๊ปเปอร์ ฮิปสเตอร์ที่สุดที่ผมเคยผจญมา #ฟ้ากกกก
ผมออกมาจากห้องน้ำพร้อมๆกับเสียงเรียกตรวจตั๋วเพื่อขึ้นเครื่อง
สองคนผมเดินเข้าเกือบๆจะเป็นกลุ่มสุดท้าย เพราะยืนรอดูนางฟ้าสีเหลือง
สายการบินนก สก๊อย แฮ่!! สเกาต์ แฮ่!! สกูต แฮ่!!! ถูกแล้ว.....#ไม่ฮาแฮะ
ขณะเรานั่งที่เราก็ พูดคุยตามประสาเด็กๆที่เตรียมไปเข้าค่ายเล่นรอบกองไฟอะไรทำนองนั้น
อนุนั่งเงียบ เหงื่อตก มือเย็น ถามผมว่า พี่ๆเครื่องบินเวลามันขึ้นสูงกี่เมตร
กูจะรู้ไหม๊เนี่ย เดี๋ยวกัปตันก็มารายงานมึงเองละ.....
กับตันนิครขับเครื่องบินใช่ไหม๊ครับ
ก็เออสิว่ะ.....
แม่บ้านใส่ชุดสีเดียวกับ แอร์ด้วยเหรอครับ
อนุถามด้วยความเดียงสา......
แม่บ้านห่านอะไร!! อันนั้นแม่แอร์ เค้ามาดูแลลูกเค้า ผมตอบแกม ขำ....
แต่อนุไม่ขำ!!
พอเครื่องเริ่มทำยานขึ้นอนุเริ่มสั่น มันไม่กล้ามองออกไปด้านนอก มันเลยขอให้ผมถ่ายรูปท้องฟ้าให้ ผมถ่ายสักสามสี่รูป อนุเป็นโรคกลัวความสูงระดับซุปเปอร์ไซย่าร่าง 4 ผมเลยบอกว่าตอนขึ้นไม่น่ากลัวหรอก ตอนลงแตะ รันเวย์สิเครื่องมันจะสั่งและดังมากๆ ผมแจ้งเพื่อให้อนุเตรียมตัวเตียมใจ
ด้วยความเหนื่อยผมก็หลับไป.....
"เครื่องกำลังลดระดับเพื่อลงจอดที่สนามบินนานาชาติชางกี"
เสียงประกาศทำให้ผมตื่นหันมามองอนุนั่งตัวแข็งตาค้างข้างๆผม
เฮ้ยเป็นไรว่ะ.....
ตะกี้แอร์ประกาศ เครื่องเรากำลังจะลงจอดที่"น่านน้ำสากล" เราจะถึงแล้วใช่ไหม๊พี่
#น่านน้ำสากลพ่องงง!!!
สนามบินนานาชาติชางกีโว้ยมึงจะลงไปดำน้ำคุยกับแมงกระพรุนรึไง #สัส
เออๆนั่นแหละ ตอนเริ่มๆมันลงผมรู้สึกเวียนหัวจังพี่ สงสัยเมาเครื่องบิน.....
ผมมองเห็นภาระที่ต้องดูแลอนุมาไกลๆ .... เออ มึงมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร
เมื่อเครื่องลงเราก็เป็นกลุ่มสุดท้ายที่ลงจากเครื่อง ผมอนุเดินลงมาติดกับไกด์หนุ่ยเพื่อไปยัง ตม. ตรวจพาสปอร์ตครั้งสุดท้าย ระหว่างต่อแถวผมก็คุยกับไกด์หนุ่ย
ไกด์หนุ่ยเราไปไหนก่อนนิ
ไปกิน"ข้าวมันไก่"ครับพี่แชมป์.......อืม
แล้วก็ไปถ่ายรูปที่ Merlion ไปตึก Fountain of Wealth กันครับ
หกโมงเย็นไปกินข้าว
กินไรไกด์หนุ่ย ตอนเย็น...
"ข้าวขาหมู"ไกด์ตอบ......
#อืมนะกูโครตอดใจรอแดรกข้าวมันไก่กะขาหมูม่ายหว่ายแสร่ดด
#แล้วเซอร์ไพรซ์ฝุดๆ
ผมเดินเข้ามาตรวจพาสปอร์ตก่อน ต่อไปก็คิวอนุและไกด์หนุ่ยเป็นคนสุดท้ายเพื่อเช๊คลูกทัวร์ผมเดินเข้าไปตรวจเค้าให้ถอดหมวกและถามชื่อผม ผ่านอย่างไม่มีปัญหา
อนุที่มีท่าทีหน้าซีดมาตั้งนานทำท่าเลิกลักๆ มองซ้ายขวามาที่ผมสลับกับไกด์ไปมาอย่างน่าสงสัย.....อนุเดินมาที่เคาว์เตอร์
ต.ม. เรียกชื่ออนุสำเนียงแบบฝรั่งๆ
อนุนิ่ง...
ต.ม. เรียกอีกครั้ง
อนุมองมาที่ผม ผมพยักหน้า
อนุก็เลยพูดว่า" ครับ"
ต.ม. สงสัยเลยถาม" Where are you come from?"
อนุนิ่ง... ต.ม. ถามอีกครั้ง....
อนุนิ่ง...
เหงื่ออนุเริ่มออก ตามองที่ไกด์ ไกด์พยายามพูดแบบไม่มีเสียงว่า"ไทยแลนด์ๆ"
อนุหันมาที่ผม หน้าซีดกว่าเดิม สลับกับไกด์
ต.ม. ถามอีกครั้ง คราวนี้มี ต.ม. อีกคนเดินมาหลังอนุ......
ภาพตัดไปตัดมา ระหว่างหน้าผมกับไกด์ อนุเหงื่อแตกเป็นนำ้......
ต.ม.พูดอะไรไม้รู้ยาวๆหน่อย
อนุกำมือแน่น ......กัดปาก......
สุดจะทนแล้ว.........
อนุเปล่งเสียงแรกด้วยความตระหนกพร้อมหลับตา....
....
...
..
..
..
"มิ ง ก ะ ล า บ า ! ! ! ! "......................
#ไกด์เงยหน้าสูดลมหายใจลึก
#สวัสดีสิงคโปร์
"มิงกะลาบา" "นั่นมันพม่า"ผมตอบเอง ตบเอง พร้อมหัวเราะ....คนในทีมหัวเราะ
บทสนทนาของกลุ่มคนที่กำลังจะออกผจญภัย ดำเนินไปด้วยความสนุกสนาน
"พี่ครับเวลาเราจะขึ้นเคร่ืองนิ เค้าทำยังไงครับ"
อนุน้องที่เดินทางเครื่องบินครั้งแรกเอ่ยถาม
หัวหน้าที่ไม่เคยเดินไปต่างประเทศ ด้วยเสียงเบาๆ
ผมเคยเดินทางไปต่างประเทศแค่ทางเรือกับรถยนต์โดยไปที่
เวียงจันทร์ สวรรณเขต และ ปากเซ ครับ ลาวทั้งนั้น
แต่ด้วยความที่เป็นหัวหน้า ภาระกิจผู้นำที่สำคัญที่สุดคือห้ามหวั่นไหว
แม้มันจะน่าเกรงขามแค่ไหนก็ตาม
"เฮ้ย ไม่มีอะไรหรอกน่า ไกด์เค้าช่วย ไกด์บอกว่าเค้า
จะถามแค่ชื่อตรวจพาสปอต และอาจจะสุ่มถามนิดๆหน่อยๆ"
ถามว่าไงบ้างครับ?.....สีหน้าอนุเปลี่ยนสี
ก็ประมาณ มาทำอะไร พกเงินมาเท่าไหร่ มาเี่ยวหรืออะไร ใครเป็นหัวหน้าทัวร์ ไม่ยากหรอกน่า
เอ่อ....."ให้เค้าถามเรื่อง ควอนตัม ฟิสิกซ์ หรือการล่มสลายของราชวงศ์ ถัง ได้ไหม๊ครับ"
เฮ้ยเอ็งตอบได้เหรอว่ะ
ไม่ครับ .... ถามยากหรือง่ายผมก็ตอบไม่ได้อยู่ดีครับ
ถามยากๆตอบไม่ได้อายน้อยกว่าครับ!!
#อืมมุมนี้กูไม่เคยคิดว่ะ.....
พวกผมมาถึงดอนเมืองเจอ"ไกด์หนุ่ย"มารอต้อนรับสภาพคนพลุกพล่านเรา
เข้าไปต่อคิวเตรียมเช๊คอินส่วนนึงรอฟังคำแนะนำไกด์
พวกเราด้วยสภาวะหูดับไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว
ก็ยืนรุมพยักหน้ากันทำหน้าเข้าใจแล้วไปต่อคิว
ที่มองไปแล้วคล้ายๆสายพานเชือดไก่ในโรงงานซีพี
การรุมแย่ง รุมทึ้ง รุมทำกิจกรรมแห่งความสุข
กลายเป็นวัฒนธรรมของโลกนี้ไปแล้ว
ผู้คนมากมายหลายพ่อล้านแม่ต่างอยู่ในสถานที่ต่างๆ
ไขว่คว้าหา สิ่งที่ตนต้องการ อย่างไม่สิ้นสุด......
เมื่อโหลดกระเป๋าพร้อมผ่านเครื่องแสกน มาได้ เรามานั่งกันหน้าเกต 33
ความตื่นเต้น งงงวย ง่วงนอน ผสมผสานกัน กลายเป็นอาการ "ปวดขี้"
ผมกับอนุมองหน้ากันด้วยความเข้าใจ พร้อมกับเดินไปห้องน้ำกัน
ห้องน้ำในดอนเมืองไม่แน่ใจเค้าวัดขนาดชักโครกอย่างไร หรือเค้าทำให้ฝรั่ง ทำไมมันสูงจัง พอเรานั่งตีนเราก็จะลอย อ้าว ตีนลอยก็ทำให้ไร้แรงบีบส่ง ครั้นจะยกก้นขึ้นให้เท้าแตะพื้นเพื่อเพิ่มแรงส่ง ก้นก็กระดกองศาก็เปลี่ยนรูก็ปิด ต้องยกตัวขึ้นๆ ลงๆ พร้อมเปิดเพลงโจอี้ บอย อะเรามา ยกมือขึ้น ยกมือขึ้น ยกมือขึ้น .....เป็นการขี้แบบก้านคอคลับ แร๊ปเปอร์ ฮิปสเตอร์ที่สุดที่ผมเคยผจญมา #ฟ้ากกกก
ผมออกมาจากห้องน้ำพร้อมๆกับเสียงเรียกตรวจตั๋วเพื่อขึ้นเครื่อง
สองคนผมเดินเข้าเกือบๆจะเป็นกลุ่มสุดท้าย เพราะยืนรอดูนางฟ้าสีเหลือง
สายการบินนก สก๊อย แฮ่!! สเกาต์ แฮ่!! สกูต แฮ่!!! ถูกแล้ว.....#ไม่ฮาแฮะ
ขณะเรานั่งที่เราก็ พูดคุยตามประสาเด็กๆที่เตรียมไปเข้าค่ายเล่นรอบกองไฟอะไรทำนองนั้น
อนุนั่งเงียบ เหงื่อตก มือเย็น ถามผมว่า พี่ๆเครื่องบินเวลามันขึ้นสูงกี่เมตร
กูจะรู้ไหม๊เนี่ย เดี๋ยวกัปตันก็มารายงานมึงเองละ.....
กับตันนิครขับเครื่องบินใช่ไหม๊ครับ
ก็เออสิว่ะ.....
แม่บ้านใส่ชุดสีเดียวกับ แอร์ด้วยเหรอครับ
อนุถามด้วยความเดียงสา......
แม่บ้านห่านอะไร!! อันนั้นแม่แอร์ เค้ามาดูแลลูกเค้า ผมตอบแกม ขำ....
แต่อนุไม่ขำ!!
พอเครื่องเริ่มทำยานขึ้นอนุเริ่มสั่น มันไม่กล้ามองออกไปด้านนอก มันเลยขอให้ผมถ่ายรูปท้องฟ้าให้ ผมถ่ายสักสามสี่รูป อนุเป็นโรคกลัวความสูงระดับซุปเปอร์ไซย่าร่าง 4 ผมเลยบอกว่าตอนขึ้นไม่น่ากลัวหรอก ตอนลงแตะ รันเวย์สิเครื่องมันจะสั่งและดังมากๆ ผมแจ้งเพื่อให้อนุเตรียมตัวเตียมใจ
ด้วยความเหนื่อยผมก็หลับไป.....
"เครื่องกำลังลดระดับเพื่อลงจอดที่สนามบินนานาชาติชางกี"
เสียงประกาศทำให้ผมตื่นหันมามองอนุนั่งตัวแข็งตาค้างข้างๆผม
เฮ้ยเป็นไรว่ะ.....
ตะกี้แอร์ประกาศ เครื่องเรากำลังจะลงจอดที่"น่านน้ำสากล" เราจะถึงแล้วใช่ไหม๊พี่
#น่านน้ำสากลพ่องงง!!!
สนามบินนานาชาติชางกีโว้ยมึงจะลงไปดำน้ำคุยกับแมงกระพรุนรึไง #สัส
เออๆนั่นแหละ ตอนเริ่มๆมันลงผมรู้สึกเวียนหัวจังพี่ สงสัยเมาเครื่องบิน.....
ผมมองเห็นภาระที่ต้องดูแลอนุมาไกลๆ .... เออ มึงมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร
เมื่อเครื่องลงเราก็เป็นกลุ่มสุดท้ายที่ลงจากเครื่อง ผมอนุเดินลงมาติดกับไกด์หนุ่ยเพื่อไปยัง ตม. ตรวจพาสปอร์ตครั้งสุดท้าย ระหว่างต่อแถวผมก็คุยกับไกด์หนุ่ย
ไกด์หนุ่ยเราไปไหนก่อนนิ
ไปกิน"ข้าวมันไก่"ครับพี่แชมป์.......อืม
แล้วก็ไปถ่ายรูปที่ Merlion ไปตึก Fountain of Wealth กันครับ
หกโมงเย็นไปกินข้าว
กินไรไกด์หนุ่ย ตอนเย็น...
"ข้าวขาหมู"ไกด์ตอบ......
#อืมนะกูโครตอดใจรอแดรกข้าวมันไก่กะขาหมูม่ายหว่ายแสร่ดด
#แล้วเซอร์ไพรซ์ฝุดๆ
ผมเดินเข้ามาตรวจพาสปอร์ตก่อน ต่อไปก็คิวอนุและไกด์หนุ่ยเป็นคนสุดท้ายเพื่อเช๊คลูกทัวร์ผมเดินเข้าไปตรวจเค้าให้ถอดหมวกและถามชื่อผม ผ่านอย่างไม่มีปัญหา
อนุที่มีท่าทีหน้าซีดมาตั้งนานทำท่าเลิกลักๆ มองซ้ายขวามาที่ผมสลับกับไกด์ไปมาอย่างน่าสงสัย.....อนุเดินมาที่เคาว์เตอร์
ต.ม. เรียกชื่ออนุสำเนียงแบบฝรั่งๆ
อนุนิ่ง...
ต.ม. เรียกอีกครั้ง
อนุมองมาที่ผม ผมพยักหน้า
อนุก็เลยพูดว่า" ครับ"
ต.ม. สงสัยเลยถาม" Where are you come from?"
อนุนิ่ง... ต.ม. ถามอีกครั้ง....
อนุนิ่ง...
เหงื่ออนุเริ่มออก ตามองที่ไกด์ ไกด์พยายามพูดแบบไม่มีเสียงว่า"ไทยแลนด์ๆ"
อนุหันมาที่ผม หน้าซีดกว่าเดิม สลับกับไกด์
ต.ม. ถามอีกครั้ง คราวนี้มี ต.ม. อีกคนเดินมาหลังอนุ......
ภาพตัดไปตัดมา ระหว่างหน้าผมกับไกด์ อนุเหงื่อแตกเป็นนำ้......
ต.ม.พูดอะไรไม้รู้ยาวๆหน่อย
อนุกำมือแน่น ......กัดปาก......
สุดจะทนแล้ว.........
อนุเปล่งเสียงแรกด้วยความตระหนกพร้อมหลับตา....
....
...
..
..
..
"มิ ง ก ะ ล า บ า ! ! ! ! "......................
#ไกด์เงยหน้าสูดลมหายใจลึก
#สวัสดีสิงคโปร์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น